De afgelopen week ben ik erg ziek geweest en ik wil mijn ervaringen daarover even met jullie delen. (Note: ik weet dat artsen ook maar hun werk doen)
Vrijdagavond heb ik iets gegeten wat over de datum was (stom, dat weet ik, kwam er veel later pas achter). Diezelfde avond nog kreeg ik flinke buikpijn. Ik heb dit jaar wel eens vaker iets genuttigd wat niet goed was, en dus wist ik wel dat het er zaterdag uit moest komen.
Maar dit keer was het anders. Zaterdag flinke buikkrampen die zowel vanuit mijn rug als vanuit mijn darmen leken te komen, en bijna continue 38-39 graden koorts. Een aantal keer boven de wc gehangen maar niets wat eruit wilde of wat hielp. Omdat ik een allergie voor paracetamol heb kon ik die niet innemen.
Mijn verbazing was groot toen ik zondag nog altijd pijn had. Maar voornamelijk als ik had gegeten en als ik honger had.
Zondagavond ging het echt niet meer en voelde het niet meer als een voedselvergiftiging. Ik wilde niets liever dan een goede verlossing of diagnose, en dus, voor het eerst in jaren een afspraak bij de huisartsenpost van het Vlietland. Natuurlijk zakte in de wachtkamer de pijn weg (zal je altijd zien), maar de huisarts deed toch onderzoek.
Op de behandeltafel; koorts weg, pijn weg, alleen maar vage klachten.
“Ik denk aan een ontstoken dikke darm, daar hebben we niets voor, laat toch maar even urine testen.”
Fijn. Daar gaat je goede hoop.
Ik werd na urineonderzoek verzocht weer te gaan zitten, er was bloed in mijn urine gevonden. Een kwartier later kwam de arts mij weer halen. Het was na 9 uur en het ziekenhuis ging dicht, hij kon mij niet meer op laten nemen en wilde mij niet naar het Fransiscus Gasthuis sturen.
De klachten vond hij vaag, maar besloot dat ik diclofenac moest slikken als ik de nacht niet door kwam, en morgen dan maar naar de normale huisarts.
Jup. Daar ga je dan op je avond voor naar het ziekenhuis, om 0.0 wijzer te worden.
De volgende ochtend, de nacht nauwelijks door gekomen, naar de huisarts. Zijn diagnose is vrij vlot gemaakt. Nierstenen. En die moeten er gewoon op de natuurlijke manier uit. Ik kreeg een zwaardere variant van diclofenac voorgeschreven en moest bloed laten prikken.
Ontzettend druk bij de prikpoli, maar bloed laten prikken en nu maar wachten op de uitslag. Ik verging van de pijn. De buikkrampen waren weg en hadden plaats gemaakt voor ontzettende krampen over mijn hele buik en rug. Met veel pijn heb ik maandag toch nog radio gemaakt, maar van harte ging het niet. De pijnstiller nam ik pas erna in, en ik was zo weg in bed.
De dag erna was de bloeduitslag er. “Niets gevonden,” zei de huisarts. Maar dat kan niet. Ik ga bijna dood van de pijn bij een aanval!? Is er dan echt niets anders. “Wellicht heb je galstenen en geen nierstenen.” Na flink aandringen bij de huisarts schreef hij mij een verwijzing voor een echo voor.
Weer ging er een dag voorbij met heftige pijnaanvallen. De hoge koorts en pijnstillers hielpen mij die avond in slaap komen.
Badend in het zweet werd ik woensdag wakker. Zou mijn lichaam een infectie eruit hebben gewerkt? Die dag kon ik het ziekenhuis bellen voor een echo afspraak. “Eerst beschikbare datum is 21 december.” 21 DECEMBER?! Moet ik nog tot dan dagelijks dood van de pijn gaan?
Het Fransiscus Gasthuis kon pas 9 Januari, en dus moest ik wel de 21e plannen. Met pijnstillers kwam ik woensdag redelijk door.
Donderdag kwam. Ik zou proberen weer een ochtend te gaan werken. In de ochtend had ik wat moeite met plassen en lag er een raar hard steentje in mijn plas. Het zal toch niet… en ja hoor. Iets wat verdacht veel op een niersteentje leek.
Sinds die dag begin ik me steeds beter te voelen. En kan ik nu, vrijdagmiddag zeggen dat de pijn weg is. Ik vind het gek dat ik elke maand meer als 100 euro betaal aan ziektekosten verzekering, en dat er artsen zijn die twijfelende diagnoses stellen. Uiteindelijk was mijn lichaam er klaar mee en perste het probleem er zelf maar uit.
En ik… ik blijf me verbazen. Over hoeveel pijn je eigen lichaam jezelf aan kan doen. Maar ook over het rare zorgstelsel in Nederland, dat je 9 dagen laat wachten op een echo voor iets zeer pijnlijks, waarvan geen enkele arts het tot nu toe bij het rechte eind had.
heb dit al vele jaren geleden mee gemaakt een soortgelijk verhaal heb het steentje ook enige tijd bewaard en kan me herinneren dat ik deze toen nog eens mee heb genomen naar mijn huisarts toen ik daar vele maanden later voor iets anders op consult kwam en dat zij heel leuk zei zo das een flinke zul je wel last van hebben gehad en daarmee was de kous af !!
Conclusie heel herkenbaar verhaal Mark en triest dat er in al die tijd niets is veranderd.